СЦЯНА
Цёмна ў мяцеліцу, вецер і снег,
Шлях толькі быў – заблудзіў чалавек.
Ногі у гурбах, ня чуецца цвердзь,
Ў белым халаце хаваецца смерць.
Валіцца неба да самых вачэй,
Цісьне ў зямельку са снегам ніжэй,
Бы замыкае прастору-труну
Ўзводзіць між ім і зямлёю сцяну.
Вось яшчэ міг стане быць за сцяной –
Грэшнікам жыў на дарозе зямной
Ці хіба лёс прыпыніў яго бег …
Збіўся са шляху. Пасыпаўся снег.