Не ўпікай мяне тым, што не маю я мудрасці,
што жыву нелагічна звышадкрытай душой.
Можа, я сапраўды натварыла шмат дурасці,
часцяком маім сэрцам валодаў не той,
не таму закаханая я пісала санеты,
не таго абдымала я ля апошняй мяжы,
не за тым бегла босая напрасткі на край свету.
А чаму ты не побач быў? Дзе ты быў адкажы?
Мо шукаў дзесьці там меркантыльную, мудрую,
беззаганную, верную, што чакае цябе?
Адшукаў? Атрымаў? Адчуваю я скураю,
што дарма траціў час, раз прыйшоў да мяне.
На парозе не стой з галавою паніклаю.
Хочаш кавы, гарбаты, а мо - каньяку?
Быць з табой без цябе за стагоддзе прывыкла я.
Хочаш, дранікаў з мясам для цябе напяку?
Пачастую цябе бульбяной перапечкаю,
раскажу, як жыла без цябе гэты час.
А мо лепш памаўчу. Хай цвыркун нам за печкаю
заіграе на скрыпачцы Маладзечанскі вальс.