Тады, калі пад дыванамі жніўня,
Прыўкрасна-памаранчавых удзень,
Пад покрывам пяшчотным ліўня
Абудзецца сустрэчы нашай цень,
Ты, скінуўшы адзенне, дзіўным птахам
Уздымешся ў старыцы аблакоў…
Над небасцю цяжарным шэрым гмахам
Пазбавішся зямных грахоў.
Тады, калі чарніцамі світанкаў,
Сінюткасцю адвечнай, поўных ў снах,
Вярнешся да сябе лістом маланкі
Каб ён таксама збыў свой страх…
Тады, калі вайною пройдуць хмары,
Зняволеныя змрокам даўіны,
Ў вачах малінаўцы міжзорнай мары
Апусцяцца на жніўня дываны…