Я люблю! Як моцна я люблю!
Так люблю - нібыта закаханы!
Быццам у абдымках прыгарну
Да душы твае жывыя раны -
І яны спакоем зарастуць
І ніколі больш не стануць болем,
І атрутных цяжкіх думак ртуць
Выпарыцца гэтым супакоем.
Мару. А калісці сапраўды
Твая ўсмешка загаіла душу,
Твая літасць збавіла жуды
Лёс мой. Чым аддзячыць мушу?
Мае рукі - вострыя сярпы!
Мае словы - чорныя вароны!..
Я павінен збавіць назаўжды
Ад маёй распешчанай персоны
Лёс твой. Перапэцканы ў журбе,
Я люблю - і ні рукой, ні словам
Больш не дакрануся да цябе.
Прабудзіўся сотавы...
Твой нумар...