Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

А ты б як паступів

Яшчэ не ацэнена

С такой бы мертвечынк?

Луч сонца залатой
Прабіл ужэ усё ж.
І от – пад ліпк старой
Камень чё-та чёрн.

А гэто жэ но шось
Так собі чогось.
Чы, мо, посланнік звёзд
Дальніх, дарагой?

Так вот яво мы возьм
І ложым на парог,
Дзе вжэ такіх камнёв
Добрыя дзве горк.

Мы ж діты шэ й ещо:
Хто тут дэ жыв давно.
От той магніт-любов
І тегнэ Васі огнь.

Но… шо то шэ а во –
Аж прамо пуд ного?
Якася цяцька мёртв,
Плясьмасявый цвыток!

Так мы падымем, што ль?
А вдруг то калдавство?
Ха-ха! А мы ж без Бог
С ХатТабычам бы вжо.

І вдруг но взяв находк,
Как відім шэ зелёнк.
Но вжэ быз ягодок,
Как в той.

Мусово быты крот,
Шо гондэ пашэ поль!
А мы іх стережом:
Хай ловяць хоць мышов.

Нічога не паруш –
Ідзі сваім шляхом!
Ліш баджан пой в7 сёстр,
Што шлюць хазяйке квёнт.

4 падарунк былі бы бо Васюшц,
Калі б давнішня мамк
Калісь тут не жыла.

І мы распарадзівсь
Развесіць іх на ізб
І на груші стары
Са й клёнікам двайным.