Палымянае сэрца кастрычніка
На далонях тваіх трымціць…
Нязмушана таньчыць, як лісце
Пад ветрам растання шуміць.
Лунае запозненым рэхам
Нябачнай журбы хараство…
Кладзецца на вусны бы ў мехі
Адстутнасць пагляду твайго.
Як здань неспатольнага часу,
Кастрычніцкім крокам плыве.
Шукае ў нябёсах адказы
Пытанням загубленых ў сне.
Па-восеньку мудрасцю вечнай
Між хмараў раптоўна, як зніч,
Абліччам яе свет прывеціць
І як маланка – згарыць.
Спаліўшы бясконцасць надзеяў
Пад ціўканне роспачных дзён,
Шпацырам пажоўколых алеяў
Узяўшы іх сэрцы ў палон…