Чаго, дзяўчына, адна хадзіла?
Адна хадзіла і — заблудзіла
У сасняку.
Прад цішынёю — прад медавухай –
Цяпер спыніся, маўчы і слухай:
— Ку-ку, ку-ку!
А рэха стогне — напэўна, недзе
Па лесе коцяць вуллі мядзведзі,
I без дарог,
Аж захмялеўшы пад кашалямі,
Зайцы за граістымі камлямі
Нясуць пірог.
I гром вусаты — відно, патрэба! —
Набіў маланкі хутчэй на неба,
Як абручы.
Зямля, што брага, загаманіла,
I тут вавёрка з дупла ўраніла
Свае ключы.