Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Сцяпан Гаўрусёў

Нарадзіўся 10 траўня 1931 года ў вёсцы Нова-Аляксандраўка Шклоўскага раёна Магілёўскай вобласці ў сялянскай сям'і. Пасля заканчэння Магілёўскага педагагічнага вучылішча (1951) служыў у Савецкай Арміі. Працаваў у рэспубліканскай газеце «Звязда» (1954—1957), у выдавецтве «Беларусь» (1964—1965).

З вершамі пачаў выступаць у перыядычным друку з 1948 года. У 1955 годзе выдаў першы паэтычны зборнік «Паходныя кастры». Апублікаваў кнігі: «На грэбнях хваль» (1959), «Шчодрасць» (1962), «Ураган» (1966), «Профіль веку» (1969), «Кляновыя лісты» (1971), «Пераклічка» (1973), «Клопат» (1976), «Водсветы» (1978), «Азарэнне» (1980), «Крона» (выбранае, 1981), «Пладаноснасць» (1985), «Званы нябёс» (1988).

На беларускую мову Сцяпанам Гаўрусёвым перакладзена паэма «Ануш» А. Туманяна, вершы Я. Райніса, А. Твардоўскага, М. Ісакоўскага, М. Святлова, А. Пракоф'ева, М. Дудзіна, С. Нараўчатава, Я. Судрабкална, І. Харыка многія творы ўзбекскіх і таджыкскіх паэтаў. У сааўтарстве з Аляксеем Пысіным пераклаў «Маабіцкі сшытак» Мусы Джаліля.

Выступаў у друку з рэцэнзіямі і літаратурна-крытычнымі артыкуламі.

Лаўрэат Літаратурнай прэміі СП БССР імя А.Куляшова (1987) за кнігу вершаў «Пладаноснасць».

gauruseu.jpg


Сярэдняя: 4.4 (7 галасоў)

А вы плылі на пласкадонцы,
Калі сярдзіты бор гудзе
I раскалыханыя сонцы —
I на нябёсах і ў вадзе?

Напорам плыні вёслы гнуцца,
Здранцвеласць правага пляча.
I што як даць перавярнуцца —
Прарочыць лісцяў саранча.

I мудра разважаюць рыбы,
Што ў гэты час надзейней дно.
Цябе ж вядуць наперад шыбы,
Куды не стукаў ты даўно.

Шалеюць хвалі непрытомна,
I ў іх загадкавай разьбе
Ты бачыш сонца — хоць і цёмна!
Яго ты носіш пры сабе!

Палёў размах, смуга дубровы.
I ў ясных зрэнках юнака
Бацькоўскі свет стокаляровы,
Нібы крыло сіваграка.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

А можа, там і ёсць той бераг,
Дзе сонца цмокае рака,
Дзе ў туманах сцюдзёна шэрых
Бляск аксамітны лазняка?

А можа, там, дзе мімаволі
Святлее даль? А можа, там,
Дзе ёсць сапраўднае раздолле
Паводкам быстрым і плытам?

А можа, там, дзе павароты
Спрашчаюць шлях? А можа, там,
Дзе адчыняюцца вароты
I віядукам, і мастам?

А можа, там, дзе і спрасоння
Са мною шэпчуцца лісты?
А можа, там, дзе сонца сёння?
А можа, ты? А можа, ты?

На свеце ёсць такія высі,
Куды не кожнаму ўзысці.
Дык ты з’явіся, і ўсміхніся,
I ўсё душой азалаці!



Сярэдняя: 5 (1 голас)
Чаго, дзяўчына, адна хадзіла?
Адна хадзіла і — заблудзіла
      У сасняку.
Прад цішынёю — прад медавухай –
Цяпер спыніся, маўчы і слухай:
      — Ку-ку, ку-ку!

А рэха стогне — напэўна, недзе
Па лесе коцяць вуллі мядзведзі,
      I без дарог,
Аж захмялеўшы пад кашалямі,
Зайцы за граістымі камлямі
      Нясуць пірог.

I гром вусаты — відно, патрэба! —
Набіў маланкі хутчэй на неба,
      Як абручы.
Зямля, што брага, загаманіла,
I тут вавёрка з дупла ўраніла
      Свае ключы.