І зноў рукі — крылы.
На мяжы быцця і небыцця
світае трывога святая. Болей
не будзе абрыдлага болю.
Я — Вольны Птах.
А ўнізе — зямля белая
ляжыць. Аблокі сплываюць за
прастор пад зорамі. Бліскавіцы
мігцяць і падаюць ніцма.
Вочы загінуць там,
дзе не будзе мяне заўтра.
Крылы згараць там,
дзе не будзе мяне заўтра.
Я застануся там,
дзе не будзе мяне заўтра.
Я — Вольны Птах!