* * *
Вядомы ў каралеўстве дацкім
прысню сумнеў.
Гуляцца ў словы, нібы ў цацкі, –
не для мяне.
Душа даўно пару забавы
перарасла,
а плыць бліжэй да таннай славы –
шкада вясла.
А хвалі плешчуцца аб крыгі –
вякоў грахі –
і падмываюць сон Нямігі,
дзён берагі,
дзе, як на могілках забытых,
народ жыве.
Развеяў німбы час нібыта
і знік, як звер.
Але нябёсы помняць радасць
і боль жывых.
І адчуваеш сэрцам: варта
глядзецца ў іх.
Хай словы не шукаюць славы,
яны ў цане.
Гуляцца імі ў час крывавы –
не для мяне.