Спякота спала. Цiхi вечар.
Аблок сплаўляюцца вазы.
Нам зноў прызначылi сустрэчу
(Нiбы паклiкалi на веча)
Заўгодзь – вясковыя вязы.
Ну што сказаць? Лавi лагоду,
З вышынь гадоў на ўсё зiрнi:
Успомнi, брат, адкуль мы родам,
Адкуль шляхецтва каранi.
Сустрэча з сябрам – бы дарэчы,
Сiл прыдае яна ў разы.
– А помнiш, як мы ў цёплы вечар
Грузiлi сена на вазы?..
Як смех дзяўчат гучаў паўсюду
У сенакосную пару?..
Забавы нашы, перасуды,
З чым сустракалi мы зару?..
– За лёгкiм хлебам не ганяцца б…
– Пра тое думаю штодня:
Струхнела дзедава сяўня,
Няма куды цяпер вяртацца…
– Сам прыкмячаю, год ад году,
А трэшчын – болей на кары
Вязоў старых… (Адкуль мы родам),
Як больш маршчынак на твары.
– На вёсцы мы сягоння – госцi,
Як нi круцi, ад думак сум…
– Тут цяжка выправiць нам штосьцi,
Хоць ёсць прастор яшчэ для дум.
– Пад кронаю густога лiсця
Пакурым лепш… i памаўчым,
Пра што мы марылi калiсьцi…
– Усё прайшло, як дым, лiчы,
Але штогод нас на сустрэчу
Завуць здалёк, бы на прызыў,
Як некалi склiкалi веча,
Завуць – вясковыя вязы!..