Вып’ю кубачак кавы
і пайду на канаву
ўзгадваць маленства...
Сястра Алёнушка
пад старым лунінецкім вязам кажа:
-- Паеду на мора.
І тут жа перадумвае:
-- Не, лепей я пайду
з дзедам на канаву.
Ні дзеда,
ні дзяцінства,
у якім я не любіла каву,
а толькі сырадой...
Але і яго няма,
як няма і старога вяза...
А ёсць любоў
і наш з сястрою жыццёвы пароль:
-- Паеду на мора.
-- Не, лепей я пайду на канаву.