З пакрытага коркаю долу
Шчыльнымі промнямі зор
Снег белабрысы падае
У бясконцы нябёс калідор.
Назад усё у сусвеце коціцца
І сонца заходзіць на ўсход,
Аблокі павольна маркоцяцца,
У імгненні праносіцца год.
З усімі такое здараецца:
Падзеі жадаем змяніць...
Нашто на мінулае скардзіцца?
Мы здольны яго перажыць!