Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.
Раніцай пайшоў за хлебам,
ды за цУкарам ў магАзін.
Дзеду што яшчэ патрЭбна…
Ну, тока бабу, рАзі…
Каб парткІ яму памыла,
ды трусы з кашуляю.
Ды, каб калі памру, павЫла…
Хто жа іншы… СкУллі…
Бабу Бог падараваў,
каб хоць верыць мог я,
што хоць нехта гараваў,
калі часам здохну…
Дзеці?.. Будуць гараваць,
на людзЯх, хавАючы.
Чаго ж болей бедаваць…
Жыць патрэбна дАлейчы…
З гэтых думак тармазнУў,
на валун прысЕўшы,
цыгарэтку прыкурнУў,
неяк ўраз ссумнЕўшы…
Як жа там, мая старАя…
А, раптам, нешта з сэрцам?
Ды звалілась дзе ў сараі,
і чакае сьмерці…
Я да хаты й павярнуў,
хвалюючЫсь пра бабу.
Я ж яе люблю, дурнУю!
Можа, токма, слаба…
За парог! Гляжу – жывА!
І з чаго забздзЕўся?
Дык – не адзін я старавАт!
І яна ж – не дзЕўка…
Баба зыркнула вачыма!
Ой, ня вочы – свЁрдлы…
Хлеб, маўляў дзе, дурачЫна?
Супакоіўся я ўраз,
і ў магазІн папЁрся…
29 мая 2013г.
**( раніцай - утром; цУкар – сахар; патрЭбна – нужно; рАзі – если;
парткі – штаны; кашуля – рубашка; хто жа іншы – кто же другой;
хавАючы – хороня; думка – мысль; неяк ўраз – как-то в момент;
ссумнЕўшы –взгрустнувший; чакае – ожидает; хвалюючЫсь – волнуясь;
вочы-свЁрдлы – глаза-свёрла; супакоіўся – успокоился).