Залічыцца славай, як небу вартае,
тваё адчуванне, што вадкі вецер упарта
дзьме у далоні і з невымернаю сілай
узносіць да сонца, каб маці не галасіла,
каб смеласць і страх паэтычным памерам
змог перадаць для другіх на паперу
па колеры белым колерам сінім,
душу параноўваючы з лістом асіны.