Яны ідуць па чужой зямлі.
Кожны іх крок — парушэнне невідавочнай
мяжы, якая ўтрымлівае іх саміх у іхніх абліччах,
у іхніх імёнах, у іхніх жыццях...
Яны выходзяць з сябе: скура старых забаронаў
выварочваецца на левы бок.
На іх наведзена пільная лінза нябёсаў.
Сярэдзіна свету перамяшчаецца разам з імі.
За імі гарыць зямля.
Яны не змогуць вярнуцца.
а бышто какоето!
а бышто какоето!
Полностью с вами согласен! Не
Полностью с вами согласен! Не стих,а срака!