Месяц моўчкі плыве над зямлёю,
Таямніча пяе асака.
Зачарована ціхім спакоем
Засынае памалу рака.
Засынаюць палеткі і нівы,
Ноч накрыла вуаллю зямлю.
Я пад гукі крынічкі руплівай
Песні ночы ў далоні лаўлю.
Аж да самага, пэўна, світання
Буду крочыць па роснай траве.
Назіраць, як чароўнае ранне
У брыльянтах расы ажыве.
Я хачу цяпло першага промня
З прахалодай начною злавіць.
Матылькоў у нябесным бяздонні
Песняй светлай ураз ажывіць.
Я хачу ажывіць нежывое...
Няхай стане зямля прыгажэй!
Бо жыццё – гэта нешта святое,
Бо жыццё за усё даражэй.