Гадзіннік б’е ўжо позні час,
Нявесела сядзець у хаце.
Прайдуся сцежкаю ў час,
Калі кружыцца снег у садзе.
Мне бачны снежны карагод,
Бы рукі маюць шмат пушынак
І танчыць прыйдуць круглы год
Мо сто і тысячы дзяўчынак.
Няшмат дзе знойдзеш ты святла
У прыцемках зімовых вуліц,
На фоне толькі ліхтара
Крыштальны свет, што вока
жмурыць.
Скрыпучы снег бяру рукой,
Трымаючы зіхценне зорак.
І радасна бягу дамоў,
Каб заўтра зноў сустрэць свой
золак.
Засыпле сцежкі ўсе зіма
і дрэвы ўсе паснуць ад сцюжы,
Але застанецца душа
Прыгожай, як пялёстак ружы.