ЗЛУЧЫЎШЫ РУКІ
На страту Паўла Шарамета
На пару ходзяць зайздрасць-злоба,
Ім белы свет спрадвек не да спадобы;
Жывёльны страх і чорныя пачуцці
Скарыць і рабаваць дабро нястомна пруцца.
Што там правы і чалавецтва страты,
Не змоўкнуць ні на міг забойцы-аўтаматы,
Бо бачаць дабрату наіўную мішэняў
І справа не ў напоўненасці злых кішэняў.
Змаганне не за грошы, зайздрасць першай
Імкнецца кіраваць народзінамі вершаў,
Перацягнуць у цемру вагаў чашу.
Але дабро ўратуецца, злучыўшы рукі нашы.