Мінаю школьны двор …І падалося,
Што нехта кліча, азірнуўся – не…
Чамусці сумна стала, сэрца просіць
Каб запыніўся, глянуў як раней…
Эх, торбу стаўлю, цераз плот махнуў.
Вось і прыйшоў я да цябе ў госці…
А помніш, абяцаў, што не міну
Зайду наведаць, не з нагоды, проста…
Ну што маўчыш? Я ведаю , чакала…
Вунь ганак дошкамі паспеў пагніць…
А нам усе некалі, усе часу мала
Зайсці, хоць пяць хвілін пагаманіць…
Далоняй правяду па родным сценам,
Спіною прытуліўся і стаю…
Вось так бы і стаяў, ды дзе нам….
Шукаем счасця ў чужым краю.
Ну вось і ўсе, пайду ўжо, бывай…
Наведаў…Наталіўся…Хопіць…
Як жыць далей? Як некалі – парай.
Бо я ўсе той жа для цябе - няўмелы хлопец,
Што дваццаць год таму ішоў у свет.
Не ведаўшы ніводнае дорогі.
Цыпер ужо бацька, хутка буду дзед.
Стаю падлеткам ля твайго порага…
Яшчэ дзіцячыя абудзяць галасы
Цябе ў верасні, як і раней, бывала,
Прабач, што быў табе не родны сын
Даруй, што доўга так мяне чакала…