Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Канстанцыя Буйло

Нарадзілася 14 студзеня 1893 года ў горадзе Вільні ў сялянскай сям’і. Сапраўднае прозвішча - Калечыц. У 1914 г. скончыла кароткатэрміновыя настаўніцкія курсы ў Вільні. Настаўнічала на Лідчыне. Загадвала беларускай кнігарняй у Полацку (1915-1916). Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі працавала статыстам у Валакаламскім павятовым выканкоме рабочых і салдацкіх дэпутатаў, бухгалтарам саўгаса «Данілкава». З 1923 г. жыла ў Маскве. Працавала на заводзе «Аграном» (1929-1934), начальнікам аддзела збыту палітэхлабарсаюзу (1934-1940), у 1940-1951 гг. - начальнікам аператыўнага аддзелу, затым выконваючым абавязкі намесніка дырэктара цэнтральнай канторы ветэрынарнага забеспячэння трэсту Саюзветзабпрам. Сябра СП СССР з 1944 г.

Дэбютавала вершамі ў 1909 г. (газета «Наша ніва»). Першую кнігу «Курганная кветка» (1914, Вільня, факсімільнае выданне ў 1989) адрэдагаваў Я. Купала. Аўтар зборнікаў вершаў «Світанне» (1950), «На адноўленай зямлі» (1961), «Май» (1965), «Роднаму краю» (1973). Выйшлі Выбраныя творы (1954), «Выбранае» (1968, 1976), Выбраныя творы ў 2 тамах (1981). Напісала кніжкі вершаў для дзяцей «Юрачка» (1957), «У бляску зор» (1968), «Вясной» (1984).

Аўтар п’ес «Кветка папараці» (1914) і «Сягонняшнія і даўнейшыя» (1914, пастаўлена ў 1921).

Многія вершы паэтэсы пакладзеныя на музыку. Асабліва шырокую вядомасць займела песня «Люблю», якая стала народнай.

Узнагароджана ордэнам «Знак Пашаны» і медалямі. Заслужаны дзеяч культуры Беларускай ССР (1968).

bujlo_k.jpg


Сярэдняя: 4.6 (20 галасоў)

Лагодны вечар сыпле ў рэчку краскі,
Абняў зарою быструю ваду, -
Вада зару цалуе на хаду –
І ўдаль бяжыць, ружовая ад ласкі.
Халодны ветрык патыхнуў з гары,
Ты атуліў мне цёплай хусткай плечы.
І я шчасліва… Мой сцямнелы вечар
Любоўю ты і ласкай азарыў.



Яшчэ не ацэнена

Люблю наш край, старонку гэту,
Дзе я радзілася, расла,
Дзе першы раз пазнала шчасце,
Слязу нядолі праліла.

Люблю народ наш беларускі,
Іх хаты ў зелені садоў,
Залочаныя збожжам нівы,
Шум нашых гаяў і лясоў.

І рэчку, што імкліва воды
Імчыць ў нязведаную даль,
І схілы берагоў пясчаных,
І яснасць чыстых яе хваль.

Люблю вясну, што ў кветкі, зелень
Аздобіць радасна зямлю,
Буслоў на гнёздах клекатанне
І спеў жаўроначка люблю.

Гарачую спякоту лета
І буру летнюю з дажджом,
Як гром грыміць, а ў чорных хмарах
Маланка зіхаціць агнём.

І восень сумную люблю я
І першы звон сярпоў і кос,
Як выйдуць жнеі збожжа жаці,
А касары - на сенакос.

Люблю зіму з яе марозам,
Што вокны прыбярэ ва ўзор,
І белы снег, што, ўкрыўшы поле,
Ірдзіцца бляскам ясных зор.

Люблю ў пагодную я ночку
Дапозна на дварэ сядзець,
Слядзіць за сініх зор мігценнем,
На месяц залаты глядзець.

І песню родную люблю я,
Што дзеўкі ў полі запяюць,
А тоны голасна над нівай
Перэліваюцца, плывуць.

Усё ў тым краі сэрцу міла,
Бо я люблю край родны мой,
Дзе з першым шчасцем я спазналась
І з гора першаю слязой.



Яшчэ не ацэнена

Ты думаў пра мяне,
                                 я ведаю –
                                                  бо ўночы
Я не магла стуліць ні на хвіліну вочы.
І думка горача мне душу хвалявала.
Ты думаў пра мяне,
                                 я ведаю –
                                                  у словы
Жар пылкіх дум тваіх быў выліцца гатовы,
Яны гучалі тут, так шчыра, так глыбока,
Мне пець хацелася – і плакаць, лёгка, лёгка…
Ты думаў пра мяне,
                                 я ведаю, -
                                                  і думы
Азваліся ва мне якімсьці светлым сумам.
Пяшчотай мяккаю яны абнялі сэрца,
І ты, ты адчуваў – чаму яно так б’ецца.
Ты думаў пра мяне,
                                 я ведаю,
                                                не стала
Тугі ў грудзях. Душа ад шчасця замірала…
Ты быў са мной! Пры мне!
                                              Пры мне – а не далёка…
Мне пець хацелася – і плакаць… Лёгка, лёгка…