Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Лашкевіч Фёдар

Сярэдняя: 3 (6 галасоў)

(паведамленне афіцыйных даследчыкаў)
Павер у нашу праўду, люд:
ён жудасць, ён загана, бруд.
Ён мае поўсць, аскал бы ў змея,
вялізазныя кулакі
(якімі гвалт і здзекі сее),
на шчоках ходзяць жаўлакі.
Дранцвееш ад яго пагляда.
Жыўцом звярка ён з'есці рады,
таму не дзіва, што ў пачвары
заўсёдна кроў цячэ па твары.
Ён вылез напаверх, бы крот,
з якіхсьці невядомых нетраў
і на дзесяткі, сотні метраў
нясецца ад яго смурод.



Сярэдняя: 5 (1 голас)

Такога творчага натхнення
не бачыў свет з часоў стварэння.
Упаўшы ў поўную адключку
ад рэчаіснасці зямной,
паэт страчыў, схапіўшы ручку
у трансе леваю нагой.
Віват! Жаданы верш — гатовы.
Паэт перачытаў яго,
ускінуў са значэннем бровы
ды мовіў: «Пойдзе! О-го-го!»
Якая зоркасць у паэта…
Верш напрасткі пайшоў у Лету.