Чаравічкі чырвоныя ,
Шкарпэтачкі белые,
Паветра стаіць і
Ледзь рухаецца Сонейка,
Разам з аблокамі.
А вейкі лятуць хуценька , хуценька.
Няма на плечыках хустачкі.
Горача …нават спякотна .
Неба празрыстае нібы-то
Зяленые вочкі Алінкі.
Конік пье воду сцюдзёную.
Две качачкі з куркай дзяйбудзь із карытца.
Коцік рахманы лапкі ліжа, рыхтуецца.
Пах па двары свежаніны
Ў сцебцы , адпіушы з гладышкі
Глыток малака халоднага ,
Дзяўчына уздыхнула , і
Амаль празрыстай далоняй
Косы кранула.
Шурпатым сваім язычком ,
Злізнула з краю гладышкі
Кропельку малака.
Ля клуні , зазірнуўшы у коніка вочы,
Поўные вейек и агню,
Трапянула за вуха
Хіснулася брычка,
Руды азірнуўся…
Узняўшы капытам дзярно .
Паветра дзьме і лятуть па ім
Вейкі хуценька – хуценька.
Плечыкі тонкіе , захінутые ў
Блакітна-чырвоную хустачку.
Пыліць , коціцца па гасцінцы
Белая брычачка, з чырвоными колами,
З конікам рудым ,
Пад блакітнай дугою у лейцах.
Гарачые скроні і
Духмяны пах дзікай мяты и чабарка.
У бок станцыі , ускрайкам , і між
Балота страшэннага,
Дзікага , казачнага , духмянага і…
Неверагодна прыгожага, бязбрэж -
Па грэблі , нават па матылькам
Брычка жвава імчыц да Аранчыц.
і вейкі лятуць хуценька – хуценька.
Джяўчына гоніць Рудога .
-Хутчэй Руданькі…Хутчэй
Бо прыйдзе цягнік, і старэйшы браток ў гасціну,
З Мінску да хаты.
і нельга , як сорамна будзе спазніцца…
і татка будзе злаваць
- Ані , ніколі не спазнюся . Ну - Руды
Хутчэй ! Хутчэй ! імчы !
Бье лейцамі у бокі,
Што не пакараннем ,
А выйдзе за ласку - верагодней.
і ад гэтага Руды імчыць
Все Хутчэй і хутчэй.
Дзяўчына ужэ рызыкуе ,
Стоймя імчыць у брычцы,
і вейкі лятуць нібы ластаукі ,
Русые косы лятуць і хустачка ,
Як і Рудага доўгі хвост.
Горача і хутчэй Сонейка.
Круцяцца, бьюцца аб глебу вялізаразныя колы
і свет дзенны гіне…
…Нібы у начы …
…У узнятай пылі…