О, як гвалтоўна мы яго згубілі,
закінуўшы ў салёную пасцель...
На чорным дне, ва ўсемагутным іле
спіць самы грандыёзны карабель.
He варухнецца больш каркас вялікі,
наўрад ён ці ўсплыве наверх, як кіт,
усёй абшыўкай увабраўшы крыкі,
бяссільны енк, апошні плач наўзрыд.
Хто выцягне яго на бераг плыткі?
Калі ж выратавальніка свайго
убачыць ён і залатыя зліткі,
што, кажуць, ёсць у чэраве яго?
Прыплыў той ноччу айсберг кантрабандай
сюды — ў цяплейшых водах пагасціць...
Усё-ткі за расслабленасць каманды
якой цаной прыйшлося заплаціць!
Настала непазбежная расплата —
прычыннай гібель бачыцца здаля...
А раптам не на айсберг — на вар'ята
наткнешся ты, любімая Зямля?
Уздымуцца ўгару агонь і сажа,
заб'ецца акіян з апошніх сіл.
I ў рэшце рэшт усё жывое ляжа
калі не ў іл, дык у касмічны пыл.
Пакуль яшчэ так сонечна ў зеніце,
пакуль спяваюць птушкі на галлі,
глядзіце, людзі, навакол глядзіце,
ці так плыве наш карабель Зямлі.
Вельмi кранае, немагчыма
Вельмi кранае, немагчыма апiсаць, што адчуваеш, паглыбляючыся у гiсторыю легендарнага "Тытанiка"...
Вельмi кранае, нiбы чуеш
Вельмi кранае, нiбы чуеш водгук гэтай жудаснай падзеi...
Верш вельмi кранае, чытаеш, i
Верш вельмi кранае, чытаеш, i нiбы чуеш водгукi гэтай жудаснай падзеi...
Як толькі вымерыць ту
Як толькі вымерыць ту хуткасць,
Каб не памерці не даплыўшы нікуды,
І каб знайсці якую небудзь сутнасць...
*****
І не сканаць на свята, спадары!
самы прыгожы верш, які я
самы прыгожы верш, які я калісьці чытала!!!