Барока восені – мой улюбёны стыль
Убраньняў паркавых, калі ярчэй, іскрысьцей,
Чым дзень яшчэ ці два таму ірдзіцца лісьце,
І падае крылом, што абраніў матыль.
Зацішша восені – мой улюбёны штыль,
І нават час у ім далей ня можа плысьці,
Расталі дзеі ўсе ці адышлі кудысьці,
Нібыта на антракт спыніўся вадэвіль.
Тут неба топкае – на дне яго вышыняў
Таіцца васьміног, што сьпіць на аблачыне,
Пакуль грамы і дождж ірвуць нутро плаціне.
А ўстане цішыня – пакіне ён пасьцель.
О думы стылыя – пахмельны карабель, –
Штось напяваць пачне пачуцьцяў мэнэстрэль.
30.10.2000