Вясло ўзьнімаю і – стралою арбалета
Байдаркі нос ляціць празь віхравы паток,
Выявы рэжучы мастоў, дамоў, аблок –
Лепш за віно п’яніць струмень відзежаў сьвету.
Прыпыніцца палёт, растануць піруэты
Запозьненых віроў, зардзее ў небе змрок,
А тыя вобразы шчэ будуць вабіць зрок,
Пакуль ліхтарняў шыхт ня кіне ў іх манэты.
І ўспыхне на вадзе, як мармуровы грот,
Як скарб, асьветлены пірацкаю паходняй,
Чароўны горад-князь, мудрэц і багатыр –
Вартуе дабрабыт насельнікаў і мір...
Пара да берагу – змыкаюць кола содні.
(У люстры, ведама, усё наадварот.)
11.04.2002.