Бадай штовечар дзённае свяціла
здае начному змену — тэт-а-тэт.
А тое й рада — сонцу дагадзіла
ды шчэ й сабе на ноч займела свет.
Вось толькі думка зменшчыцу праймае:
каб не згубіць што-небудзь. Дык яна
абачны край па вопісу прымае:
лясок — адзін, лужок, рака — адна.
У полі — жыта — латачкі гектараў.
На іх — валошкі — водблескі нябёс.
А звыш — аблокі-конікі (ці хмары?) —
паміж зямлёй і небам цягнуць воз.
Глядзіць начное вока, рэвізуе,
фіксуе вынік зверкі на лісце —
на тым, які заўчасна — капрызуляй —
зляцеў з галінкі ліпы (што цвіце!).
Пасля, у цемры, вісне над абшарам
і, як саспее хэнць у галаве,
па мурагу паглядам тлумным "шарыць"
і лічыць знічкі-пацеркі ў траве.
Гуляе з ветрам. Зоркам калыханку
спявае разам з параю катоў.
І да святла ахоўвае альтанку,
ў якой схавана вечная любоў!
А на зары, вітаючы калегу
хвалой-санатай, пост кідае свой —
і ў цёплай хвалі сонечнай кунегі
ражком айс-крэму тае над зямлёй.
10.07.2014