Бо Спадар наш зацята маўчыць.
Мы, бадай, між сабой, людзі добрые,
Роўны ўсе каб кахаць ды любіць,
Але ж, дзеяй учынкі парознены,
Бо Спадар наш зацята маўчыць;
Як ідзе брат здзічэлы на брата,
Як ліецца славянская кроў
На Баўканах, што коўдра расьцятых,
Між харватам й сэрбам-братом,
Як крадзецца яно, да нас блізка,
Клін забіты вадой паліваць
Ды па-воўчы ўначы вачмі бліскае,
Да пажару каб іскры красаць.
Толькі людства зямное не статак,
На забой каб бязмоўна ійсьці,
Каб яго зноў таўчы дробным макам,
На пальчаткі, парфум, попел-пыл...
Не спачыць калі падаюць зоркі,
Ноч над стэпам за імі імчыць,
Не спачыць з непакоем трывожным,
Бо Спадар наш зацята маўчыць.
24.08.15.