Чорная бездань...
Пакутамі – пекла ...
Жудасць і жах!
Гайкі і ніты –
каб смерцю пасекла –
ў жорсткіх руках...
У сэрцах вар'ятаў –
сумненняў ніякіх –
мэта – знішчаць...
Госпадзі – Божа!
А ці ж нас ад страху
не ўратаваць?!
Хто ім дазволіў
бязвінныя душы
раптам згубіць,
Выбухам радасць
людскую парушыць,
лёсы спаліць?
Колькі адчаю,
болю і гора,
стогнаў і слёз!
Дзе тыя рукі,
дзе кат, каторы
цемру прынёс?
Ці ж тая нелюдзь
штось разумее?
Чуе ці не?
Што калі-небудзь
зернем пасее,
тое пажне…