Дождж iдзе халодны ды глухi,
Кроплямi змываючы надзею.
Край мой беларускi, край смугi,
Сэрца ўспаміны толькі грэюць.
Вытрываў нямала наш народ,
Гонар не згубiўшы на дарозе.
Веру я, што прыйдзе сонца год,
Хопiць ужо нам поўзаць па падлозе.
Толькi трэба людзям не схлусiць.
Ды не здрадзiць кату за манэту.
Патрыётам трэба заўжды быць,
Верыць у пастаўленую мэту.
Дождж iдзе павольны ды глухi,
Моўчкi залiваючы надзею.
Хто падкажа, дзе няма смугi?..
Дзе знайсьцi шчасьлiвую падзею?..