Як адзінокі вецер, што гуляе ў небе,
Нібыта кліча ён цябе с сабою.
І толькі потым ўжо спытаеш: "Дзе ты?",
І толькі потым ўжо спытаеш: "Ты са мною?".
І кнігаўка пішчыць падбітым птахам,
І заравелі дзесьці там ваўкі.
Ды толькі хамараў шмат, ды па-над дахам.
Ды толькі мне не зразумела, дзе ж там ты...
І вецер зноў раве падбітым зверам...
І дождж ідзе і разбівае нас...
А ў сэрцы ты з'явіўся браканьерам
І разламаў душы маёй каркас...