Ён з табой на адной планеце, І ў палацы, і ў пракуранай кухні. Ён табе сьвеціць, сьвеціць, сьвеціць, І патухне.
Можа потым да скону самога, Як на восеньскім ветры пажухнеш, Саграваць, не прасіць анічога - І патухнуць...