Не ляцелі ва ўсе бакі гузікі,
Наш палац быў дзіраваю хіжынай.
Сарамліва хаваючы вусікі,
Да ката заляцалася мышына.

Не крычалі, на раны ня дзьмухалі,
Не былі. Толькі рвецца нахальна,
Дачапіўшыся глупаю мухаю,
Успамін, што ярчэй за рэальнасьць.

Кот на лапы так мягка саскочыў,
Прыхаваўшы лясную драпежнасьць.
Мы з табой паасобку пакрочым:
Што прайшло, тое ўжо непазьбежна.

(паводле рамана Ул. Караткевіча
"Хрыстос прызямліўся ў Гародні")

Ад дзікіх татар да маскоўскай навалы
Драпежны арол падаваўся анёлкам.
Ўсе зьведала жахі, але збудавала
Ля самай дарогі гняздо перапёлка.
....................................................

Каложы званы заліваліся гулка,
У небе зазьзяў метэор, як паходня,
Народ галасіў па счарнелых завулках:
"Хрыстос прызямліўся ў месцы Гародня!"

Узрадваўся моцна сьвяточнай аб'яве,
Якую штодзённа па плошчах прарочаць.
Ажыла старонка Евангельля ў яве:
Дванаццаць актораў-"апосталаў" крочаць.

Бадзягі, вары, круцялі, паразіты!
"Хрыстос" зь імі разам - сумніўнага хросту.
Але вылучаўся: з крыжом рэквізітным,
Разумныя вочы і зграбная постаць.

Віно і манеты рукою уладнай
З казны гарадской п'яны войт вытрасаў вам.
Ты ж першы з трынаццаці ведаў дакладна:
Ня шыюць каўнер і кішэні на саван.

Абдоймы за плечы, заходзячы з тылу,
Салодкія словы наўзбоч ад дарогі.
Ты раптам спыталася: "Дзе твае крылы?"
А лепей бы высьветліць, дзе твае рогі...
.......................................................

Той пляц, дзе цябе, як малое, насілі,
Крывёю затоплены ў жальбе гаротнай.
Дарма паміралі. Дарма галасілі:
"Хрыстос прызямліўся ў месцы Гародня!"