Я не ведаю, як гэта трасца завецца
і ці ёсць у ёй край ці мяжа:
ледзь убачу цябе, зноўку тахкае сэрца
і аслаблыя рукі дрыжаць.
Адчуваю: бяда! Адшукоўваю, дзе бы
ўратавацца ад стрэчы з маной:
ледзь зірнеш на мяне — і зрынаецца неба
і збягае зямля пада мной.
У жудоце такой ці далёка да згубы?
Ды вось дзіўна — хоць падай, хоць стой —
што не толькі з чароўнае люстры Ют'юба
мучыць вобраз агучаны твой.
А адкульсьці знутры і аднекулі звонку
І не збегчы, і прэч не прагнаць...
Ты — усюль.
Ты — заўжды.
Ты — прывід-забабонка.
Ты ўсё разам: і багна, і гаць,
і захмарнае сонца, і ўзімку — залева,
і у маі — зіма — на гады.
І усё, што не з правага боку, а злева—
гэта — ты,
гэта — ты,
гэта — ты...