Вершы беларускіх паэтаў

Яна жыве,
                нібы туга матуліна,
і смех дзіцячы тоячы, і плач,
старая хата, хата Барадуліна –
сляза ўспаміну на шчацэ Ушач.

Рукамі аўдавелай мамы ўзведзена
замест гнязда,
                     што ўзяў агонь вайны…
А сын нячаста ездзіць у адведзіны –
па-новаму гняздуюцца сыны.

Чаканне – справа дужа ненадзейная.
Не дачакацца можна да канца.
І ўсё ж чакае жыта самасейнае
на дворышчы
                       руплівага касца.

Ды ападае долу зерне з коласа.
Парэчкі асыпаюцца з куста.
І тэлефон у хаце –
                              як без голасу.
І з пошты –
                    аніводнага ліста.

Ніхто і ў печы не напаліць з ранічкі.
Ссівелы попел –
                            як счарнелы снег.
Астыў загнетак,
                            дзе пякліся дранічкі,
абы сынок не нашча ў школу бег.

І раптам брамка зарыпела весела.
І кратануўся радасна замок.
Святло ў акенцы –
                                як агеньчык з крэсіва.
І голубам над комінам –
                                          дымок.
І цеплынёю хата зноў атулена.
А цеплыня –
                       не колішні ўспамін.
Нарэшце да Куліны Барадулінай
прыехаў сын,
                      яе адзіны сын.