Дзень распаўся на прысак,
камары таўкуць мак,
і лунае нарцысаў
даўкі водар і смак.
Месяц трапіў у пастку
вечаровай пары.
Прачынаюцца казкі
на заснулым двары.
Нас Бадзюля гукае,
у гушчар Блуд вядзе,
касны крылы ўзнімаюць,
Жэўжык сеткі прадзе.
На нізінным пакосе –
слёз крынічны падман,
у русалчыны косы
сны ўплятае туман.
То Пярэсна смяецца,
наганяючы сум,
то нахабна скрабецца
гарбаносы Лясун.
І вядзьмарскаю хеўрай,
засядлаўшы вятры,
адлятаюць у цемру
аж да Лысай гары.
Ад паганскіх усячын
серны пыл на крыжах…
Мы праз вогнішчы скачам,
адганяючы жах:
можа Жыж непрыкметны,
абыходзячы цень,
нас да папараць – кветкі
сапраўды прывядзе
ў царства казак і мараў…
А вакол ўсё цямней.
Чалавек ці пачвара
ў нашы душы зірне?