Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Ладзімір Зброя

Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

Ухапіўшы крыламі блакіту,
Прызямліўся срэбраны каўчэг.
Мы выходзім парамі па трапе.
Прамільгнулі радасныя твары.

Сёння мы вярнуліся з нябёсаў –
Не далі застацца там грахі.
Сцюардэса ў форменнай спадніцы
Аддае нас смогу і бетону.

Дзе натоўп імкнецца да падземкі,
Развітальны погляд падыму:
Ці паспелі помнікі з’явіцца
З мармуровых, пёрыстых аблокаў?



Сярэдняя: 3.2 (9 галасоў)

Быў апошні дзень снежня, кружыла завея,
Дзень вісеў нерухома, неўпрыкмет, як жыццё,
І глядзела зіма праз карункавы веер,
Асуджаючы час найвысокім суддзём.

А я слухаў яе дысанантныя ноты,
Храматычныя гамы без гармона ў крыві
І складаў свае думкі ў частоты цэйтнота,
Каб нанова пісаць унікальны клавір.

Узнялі тыя ноты, на крылах панеслі,
Тут я вочы заплюшчыў і адкрыўся душой,
Хоць я сам заставаўся, здаецца, на крэсле,
Але ж быў за далёкай, апошняй мяжой.

У вясёлкавых хвалях мяне прывіталі
На планеце без слёз і непазбытнай нуды,
Бессмяротнага раю лахву абяцалі,
Толькі б зрокся ад нашай Зямлі назаўжды.

Сустракала планета туманаў дажджамі,
У смугу апранала і калола імжой,
Катавала, пытала, якімі шляхамі
Наша сонца забраць, можа, я раскажу.

Адляцеў я за сферы бясконцага свету,
Там, дзе віскуцень з сілай не ўзнімае крыло,
Дзе не дзеюць, не значаць жыцця запаветы,
Дзе нічога, ніколі, нідзе не было.

І тады зразумеў: шчасцем нас не адораць,
Хто б да нас не імкнуўся праз жыцця карагод.
Ад тых мрояў дурных, ад пустых бутафорый
Днём апошнім я збег назаўжды ў Новы год…



Яшчэ не ацэнена

***
На вайне я ніколі не быў,
не насіў за плячмі аўтамат,
пад бранёй
не гарэў
і пад кулямі ў бой не хадзіў,
не страляў з мінамётаў
і зенітных гармат.
Я не быў партызанам,
не закладваў пад рэйкі траціл,
як мой бацька, малым
ад разрываў снарадаў не глух,
у шпіталях ад гною мне раны
без наркозу
не чысціў хірург.
У дзяцінстве, як маці,
тыфам я не хварэў,
ад варожых салдат
не хаваўся ў балоце ніколі,
не збіраў, каб пад’есці,
пупышак з разгалістых дрэў,
не шукаў мёрзлай бульбы
ў заснежаным полі.
Зноў цяпло напаўняе
бярозавым сокам ствалы,
на старое гняздо
ля бацькоўскае хаты
прыляцяць непазбежна
захоўнікі шчасця – буслы.
З фотаздымкаў пажоўклых,
ваенных
глядзяць на мяне юнакі,
усміхаюцца ветла дзяўчаты.
Нашы дзеці і ўнукі вітаюць вясну,
як віталі дзяды ў сорак пятым.
Што і як мне яшчэ напісаць пра вайну,
каб вавекі не ведаць праклятай?!



Яшчэ не ацэнена

Анёл завітаў у госці.
Ніхто, насамрэч, не заўважыў
ягоную кволую постаць:
бацька свіную шынку ўзважваў,
маці гусака абскубала,
суседу на глупства часу бракуе,
а суседка сказала
што анёл яе не хвалюе.
А ты спачывала ў высокіх аблоках,
раскінуўшы рукі, як белыя крылы,
глядзела ў раскрытае вечнае неба
і здавалася існым анёлам.