Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Курапаты

Сярэдняя: 5 (1 голас)
                        1

«Чорны воран», чорны, кляты,
Пад’язджаў пад Курапаты.
Перад ім, як чужаземка,
Фыркала бензінам «эмка».
Ды зусім не чужаземцы
Ехалі ў віхлястай «эмцы».
Бартавы пазвягваў шворан:
Разгружаўся «чорны воран»,
Кат руплівеў на зарплаце
(Норму перавыканае —
                                    ордэн адхваціць):
«Станавіся!..» — роў стакраты
I —
        ні слова лішняга, —
He з міндальнічання калішняга
Курапаты...

                          2

«А людцы ж мае, а Божа!..» —  
Людзей не ўспамінаць
                            калгаснік з-пад Слуцка
                                                               не можа,
Ды аглушаны ўшчэнт Курапаты:
Расстрэлы год пяты,
I не да літання кату:
«Калі ты — тут, значыцца, —
                                               вінаваты!..»
Вінаваты кожны, хто не баіцца,
У вачах каго — сляза спачування
                                                       іскрыцца,
Хто не стукач, не падслухач-падлюга —
Даносаў поўная глюга!..
Жывеш без дрыжання, без страху,
Ды пад уласным дахам?..
Уласнік! Кулак!
Сотаму закажаш, баяцца трэба як!..
Цябе падмануўшы,
Зямлю забраўшы, свабоду, —
Ты не баішся, — цябе баіцца
Бацька народаў;
Падманутыя  сама,
А што, як запрагнуць адплаты,
Дык лепш — у яму:
Прымайце, Курапаты!
Прымай, зямля,
Калі яны цябе любяць!..
Бо што, як касу назубяць?!
Косы ж кляпаць умеюць, 
Рукі маюць,
                  ходзяць, глядзяць, разумеюць.
Жонак маюць, дзяцей, хату,
Ды яшчэ беларусы...
Вінаваты!
Вінаваты, што рэвалюцыяй, Леніным
                                                             хрышчоны,
Што ўвогуле нараджоны,
Кожны — вораг народа свайго закляты,
Вінаваты!
Ці хопіць яшчэ на іх Курапатаў?!