Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

https://www.lintastour.ru спортивные сборы спортивные сборы.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алег Лойка

Нарадзіўся 01 траўня 1931 года ў горадзе Слоніме Гарадзенскай вобласці ў сям'і фельчара. Скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (1953), аспірантуру пры кафедры беларускай літаратуры ўніверсітэта (1956). З 1956 г. - выкладчык беларускай літаратуры, з 1985 г. - загадчык кафедры ўніверсітэта. Кіраваў універсітэцкім аб'яднаннем «Узлёт» (1964-1989). Член-карэспандэнт АН БССР. Доктар філалагічных навук, прафесар. Сябра СП СССР з 1960 г.

Першыя вершы надрукаваў у 1943 г. («Баранавіцкая газета»). Аўтар зборнікаў паэзіі «На юначым шляху» (1959), «Задуменныя пералескі» (1961), «Дарогі і летуценні» (1963), «Блакітнае азерца» (вершы і паэмы, 1965), «Каб не плакалі кані» (1967), «Дзівасіл» (1969), «Калі ў дарозе ты...» (выбранае, 1971), «Шчырасць» (1973), «Пачуцці» (вершы і паэма, 1976), «Лінія жыцця» (1978), «Скрыжалі» (выбранае, 1981), «Няроўныя даты» (1983), «Грайна» (1986), «Пралескі ў акопах» (1987), «Балады вайны і міру» (1989), «Талая вясна» (вершы і паэмы, 1990). Для дзяцей выйшлі кніжкі вершаў «Як Тоня рэха шукала» (1962), «Карагод дзівосных прыгод» (1966), «Каля млына» (1972), «Дзе хто начуе?» (1977), «Пра дзеда Аяяй і бабку Оёёй» (1984).

Напісаў раманы-эсэ «Як агонь, як вада» (1984) і «Францыск Скарына, або Сонца маладзіковае» (1990), аповесць «Скарына на Градчанах» (1990), сцэнарый дакументальнага фільма «Максім Багдановіч» (зняты ў 1990).

Выступаў і як крытык, літаратуразнавец. Выдаў манаграфіі «Адам Міцкевіч і беларуская літаратура» (1959), «Новая зямля» Якуба Коласа: Вытокі, веліч, хараство» (1961), «Максім Багдановіч» (1966), «Сустрэчы з днём сённяшнім» (1968), «Беларуская паэзія пачатку XX стагоддзя» (1972), зборнік літаратурна-крытычных артыкулаў і творчых партрэтаў «Паэзія і час» (1981), вучэбны дапаможнік для студэнтаў ВНУ «Гісторыя беларускай літаратуры: Дакастрычніцкі перыяд». Аўтар праграм па старабеларускай літаратуры і беларускай літаратуры XVIII - пачатку XX стагоддзяў. Адзін са складальнікаў хрэстаматыі для вышэйшых навучальных устаноў «Беларуская літаратура XIX стагоддзя».

Працаваў і ў галіне перакладу. На беларускую мову пераклаў кніжку выбраных твораў П. Верлена «У месяцавым ззянні» (1974), І. В. Гётэ «Спатканне і ростань» (1981), асобныя творы расейскіх, украінскіх, летувіскіх, латышскіх, польскіх і іншых паэтаў.

Узнагароджаны ордэнам Дружбы народаў, медалём Францыска Скарыны, іншымі медалямі і польскім медалём «Заслужаны перад польскай літаратурай». Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР імя Якуба Коласа (1990) за раман-эсэ «Францыск Скарына, або Сонца маладзіковае».

loika.jpg


Сярэдняя: 4.4 (7 галасоў)

Ачышчаюць агонь і вада...
Мо таму напрадвесні спрадвеку
Ручаёў гаманкіх чарада
Разлівае блакітныя рэкі?..

А згудзе ў векавечнай красе,
Адсвяткуе паводка весне,
Сіні дым, як туман, паўзе
З агародаў, садоў, узлессяў?..

А пасля — гаспадараць гракі,
Грунт рыдлёўка руплівая верне,
I злятае з цёплай рукі
Найчысцейшым сумленнем зерне?..

Сню я Шчары завабную даль,
У купальскіх кастрах азерцы, —
Нат прыснёныя, мые здаецца,
Ачышчаюць агонь і вада!..



Яшчэ не ацэнена
Туманы, як паромы,
Сплывуць за нябачныя пні, —
Сонца прадвесце — промні —
Клавішы цішыні;

I — ні вербаў пахілых,
Hi гнілога камля, —
З лінеечкі небасхілу
Сонца нотай «ля»!

Ластаўкі ж — з-пад аконца,
Як з зямное асі,
Шуг —
      палавініць сонца
На до-рэ-мі-фа-соль-сі!..
 
Miг — i рамонак пялесткі,
Як белыя ноты, пратрэ:
Слухайце, горад, вёскі,
До-рэ-мі-фа-соль-рэ!..

Міг —
     і на кожнай асінцы,
Як ноты, лісткі між галля:
Дзяўчынцы ў чырвонай хусцінцы
До-рэ-мі-фа-соль-ля!..

А вунь і вяргіні, макі, —
Бацькавае гняздо,
Маці ідзе ў андараку:
До-рэ-мі-фа-сі-до!..

Замружацца вочы маці
Ў паддашку далані,
Ледзь заклякоча на хаце
Бусел — страж вышыні, —

I ціха ўсё зноў па-тутэйшы
Між спякотнага дня:
Баладай музыкі першаю —
Сонечная цішыня.


Сярэдняя: 4.4 (54 галасоў)

Бярозы, сосны, верасы,
Вятрам і сонцу даспадобы, —
Мае вы сімвалы красы,
Зямліцы роднае аздобы.

Раса на вейках дзеразы,
Як срэбра найвышэйшай пробы, —
Мае вы сімвалы красы,
Зямліцы дарагой аздобы.

Сініцаў шустрых галасы,
Снягір, як золку расцяробы, —
Мае вы сімвалы красы,
Зямліцы сонцавай аздобы.

Маёй любові адрасы,
Зліцця з іх прыгажосцю спробы, —
Мае вы сімвалы красы,
Зямліцы вечнае аздобы!..