Ты змагла так мяне ўсхваляваць
Смеў цябе за каленку трымаць
Захацела каб гэтай гульнёю
Расталіся тады мы з табою
Ты пайшла, ды і я пайшоў спаць
Бо не мог больш ўсё гэта трываць
Клаўся я на спіну, ці на бок
Быццам страціў я розум і зрок
Асаблівасць юнацкага цела
Ўсё магло быць, таксама хацела
І не ведаў я плыць, ці тануць
Толькі ў ноч тую мне не заснуць
Дурань быў, і яна бы дурніца
Час мінуў – маладосць, маладзіца
Кожны з нас пажадае магчыма
Той гадзіны вяртання, інтыма. 2014г.
Заляцаўся я ўчора да
Заляцаўся я ўчора да Ленкі.
З паўгадзіны трымаў за каленкі.
Ды, напэўна, не ўразіў дурніцу.
І цяпер мне, прабачце, не спіцца.
А сягоння суседку Марынку
ахмураў на трамвайным прыпынку.
Спадцішка дакранаўся да грудзяў,
назіраючы: што з ёю будзе?
Ды пакуль што яна завялася,
я адчуў, што зусім ужо "ласы"—
ак чагосьці зрання захацела
"асаблівасць юнацкага цела".
Вось цяпер паспяшаю да Тані—
даказаць ёй, што я — не батанік.
Мо між намі нарэшце магчыма
з паўгадзіны (ці болей) інтыму?
Заляцаўся я ўчора да
Заляцаўся я ўчора да Ленкі.
З паўгадзіны трымаў за каленкі.
Ды, напэўна, не ўразіў дурніцу.
І цяпер мне, прабачце, не спіцца.
А сягоння суседку Марынку
ахмураў на трамвайным прыпынку.
Спадцішка дакранаўся да грудзяў,
назіраючы: што з ёю будзе?
Ды пакуль што яна "завялася",
я адчуў, што зусім ужо "ласы"—
так чагосьці зрання захацела
"асаблівасць юнацкага цела".
Вось цяпер паспяшаю да Тані—
даказаць ёй, што я — не батанік.
Мо між намі, нарэшце, магчыма
з паўгадзіны (ці болей) інтыму?
:—))))))))
Заляцаўся я ўчора да
Заляцаўся я ўчора да Ленкі.
З паўгадзіны трымаў за каленкі.
Ды, напэўна, не ўразіў дурніцу.
І цяпер мне, прабачце, не спіцца.
А сягоння суседку Марынку
ахмураў на трамвайным прыпынку.
Спадцішка дакранаўся да грудзяў,
назіраючы: што з ёю будзе?
Ды пакуль што яна завялася,
я адчуў, што зусім ужо "ласы"—
так чагосьці зрання захацела
"асаблівасць юнацкага цела".
Ну й цяпер я спяшаю да Тані—
даказаць ёй, што я — не батанік.
Мо між намі, нарэшце, магчыма
з паўгадзіны (ці болей) інтыму?
:—))))))))