Памылкі ўсё? Што я раблю?
Я спадзяюся, ёсць памылкі.
І выпраўляць іх не хачу.
Яны нагода і падтрымка.
Калі іх памятаць усе,
І пачынаць усё з пачатку;
Дык будзе сумна на лісце,
І не зрабіць ужо нататкі.
А так цудоўна уяўляць -
У лепшым крочыш накірунку;
Адкуль зручней і выпраўляць,
І цяжка так рабіць памылкі.
Памылка гэта першу крок,
«АГУ» замест «магу», таксама.
Мы толькі потым маем зрок,
І пазнаем, і клічам – МАМА
Але ж! Патрэбны крок другі,
А потым трэці і чацьвёрты...
Каб уявіць магчыма йсці.
Магчыма лётаць, поўзаць, крочыць.
Калі ж памылак не знайсці,
І мова ісціну складае;
Няма жадання зноў ісці,
Бо засталося тут жаданне.
Жаданне ісціны, яно
Як рухавік, або як крылы;
Пакуль не спаліш, праз усё
Шукае МАРЫ, што ёсць сілы.
Якія мары ў мяне?
Не дасягаць, а набліжацца...
Каб зрок застаўся ў мяне.
І застаецца спадзявацца...