Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Гостиничный бизнес россии скии гостиничныи бизнес hotelpresent.ru.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2010

Сярэдняя: 5 (5 галасоў)

Трэба быць моцнай, нібыта сталёвая куля.
Як пластылін пластычнай, калючай, як дрот.
Каб незнарок не разбілі, у дугу не сагнулі,
не разамкнулі кантакт, не зламалі завод.
Не зашчамілі сэрца няспраўдным каханнем.
Кожную раніцу ты выходзіш на рынг.
У жылах пульсуе сама-тваё-захаванне –
мацерыковы твой, мацярынскі інстынкт…
Трэба быць моцнай. У вогненай гігіене
гэтай сатлеў макіяж перманентны твой.
Кожную раніцу ты адпускаеш шчапленне
сэрца свайго і распачынаеш бой
за сябе…



***

Яшчэ не ацэнена

Забілі герояў. Забылі герояў.
Будуем краіну на іхніх касцях.
Іржой пакрываецца іхняя зброя.
Крывёй іх чырвонай паліты наш сцяг.
Забыліся мову, якой гаварылі
Сівыя легенды радзімай зямлі.
Ў самых сабе нешта святое забілі,
А ўсё не святое за так аддалі.
Цяпер ганарымся сваёю бядою:
Адсутнасцю нацыянальных ідэй.
Мяшаем гарэлку з крынічнай вадою,
Чакаем, калі к нам прыйдзе Праметэй.
Але ўсё дарма, і няма добрых вестак.
Народ наш гатоў адысці у нябыт.
У стотысячны раз з навінаў і звестак:
«Ничто не забыто. Никто не забыт».
Глядзім у мінулае позіркам прагным,
Бо болей не маем нічога свайго.
Сядзім у балоце, канкрэтней – у багне.
І будзем сядзець да канца усяго.



***

Яшчэ не ацэнена

Адзінота. Адзінота.
Зноўку дзень мінуў самотна.
Стаў мінулым, знік, прайшоў…
Я нічога не знайшоў.
Не знайшоў ў натоўпе позірк зацікаўленых вачэй.
Не знайшоў тае, з кім мог бы гаварыць сярод начэй.
Не цікава... Не цікава.
Шэрым дахам небасхіл.
Стыне ў кубку мая кава,
І няма на пошук сіл.
Не хапае сіл i сродкаў.
Веры – і тае няма
Хутка закуюць ў калодкі,
Аддадуць вам задарма.
А пакуль свабоду маю –
Я далей шукаць пайду!
Покуль цябе не спаткаю
Ці замёртва не ўпаду!



Сярэдняя: 4.6 (77 галасоў)

У небе легкія аблокіі
Яны плывуць у шлях далёкі,
Услед за хвалямі ракі
Сінюткай быццам васількі
У спелым, цяжкім, жытнім полі
А ўслед узлятаюль жаўранкі
І спеў іх раніць як ніколі
І крыж на беразе ракі
Стаіць усё ж ен не такі
Бо крыж стаіць той ні над мёртвым
У ім палоскі чорна з жоутым
Стаіць ён помнікам аб тым
Што ён стаіць над усім жывым

Самалдыка