Змярканне лепіць цень да столі.
Малы, цягнуся, каб схапіць
ружовы бохан спелай поўні,
на срэбры пальцы сашчапіць.
Матулін твар усмешкай ззяе
і шчасця шчырая сляза
як долу падае, ўзрастае
дзівоснай кветкай хараства.
І песцяць стомленыя вочы
спакой маленькага сынка.
...Ужо змяніў світанак ночку,
А матчына не спіць рука.
чулыя и пяшчотныя
чулыя и пяшчотныя словы,прысвечаныя матулі.Нізкі паклон.