Мне смутак душу Болей не раздзёр, I сэрца не адчула спачування, Калi вялi, як быццам на касцёр, К табе маё знямоглае каханне. Яго вялi, а побач з iм iшлi Надзея ,Вера, мары i ycё тое, Што у маiм адбiлася жыццi, I што мяне кранула за жывое.