Ціхі, бязвоблачны вечар,
Чэрвеньскі, белы паўзмрок,
Вузкія, ломкія плечы,
Светлы, загадкавы зрок.
Ўецца дарога шалям,
Колы сакочуць зноў..
Зноў расстаюся з жалям
З сіняю стужкай лясоў.
З цёплым, сярэбраным плёсам,
Поўным бялюткіх лілей,
З марай юнацкаю. З лёсам,
З тым, што не збыўся далей.
Падае долу хусцінка...
Свеціцца белы палын...
Дзесці ў дзяцінстве хацінка,
Цёмны над возерам млын.
Ўсё так далёка-далёка,
Што ані чым не дагнаць...
Колы сакочуць... Навокал
Знічкамі вокны мігцяць.