Дні залатыя –
Бліскавіцы.
А я у смутку патанаю.
Жыву самотна,
Як Авідзій
Калісьці на Дунаі.
І плачуць стомленыя зрэнкі
Аб гарадах майго прадвесня,
Адкуль мне піша
Толькі зрэдку
Мой сябра
І равеснік.
Чаму ж ты, доля,
Не спыніла
Мяне на ростані
Дзе-небудзь?
Аблокі цягнуцца паныла
Авечкамі па небе.
Як душна тут душы!
І цесна.
І толькі Лондана чытаю...
Астачарцела мне бяздзейнасць:
Збіраю чамаданы...