Не рві, салоўка, сэрца мне
сваёю страсцю салаўінай!
Не расчуляй да слёз, о не! —
вось так і ён спяваў і... згінуў!
І болей шчасце не прароч—
і не цёцёхкай, і не ценькай!
Дай мне забыць пра тую ноч:
калі са мною быў мілЕнькі!
Па ім сумуе лес і гай,
бярозкі плачуць і яліны...
Малю, хоць ты не выклікай
амаль забітыя ўспаміны!
Што з намі сталася, чаму?
За што — такія вось пакуты?
На мілым — "клінам свет". Яму
і ў снежні — май, а мне... ўсё люты.
Гляджу — а свечка у акне
маім не грэе і не свеціць...
О любы!
Досіць
для мяне
таго, что ты...
ты ЁСЦЬ на свеце!