Па сцяжынках віхлястых вечнасці
у адных супярэчнасцях
ў беспрасвет мяне доля нясе… —
Не такі ж, як усе!..
Дзівачок, наіўняк,
не выношу хлусняк,
здрады хітрыя… —
шэрасць прыкрая!..
Словам, не зразумелы я,
хто ў распутстве ап’янелыя,
мітуслівыя, як мурашы…
Мой стаіўся агмень душы!..
Не такі, як усе…
Завірухамі, і па расе
шлях згублю, шлях шукаю… —
бо, светлае бачу
і шмат аб ім знаю!..