Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2016

гумар жыццё зіма гумарыстычныя вершы Беларусь свабода каханьне вершы вера душа блаславенне каханне беларускі народ надзея філасофія адзіноцтва успаміны вёска вершы для дзяцей вайна родны край прырода роздум пераклады вершаў паэтам Мінск мова музыка мама рэчаіснасць балады родная мова чалавек шчасце маладосць лірыка іронія сарказм вершаплёцтва натхненне казачныя матывы абуджэнне аптымізм філасофская лірыка лета дзяцінства дождж байкі час забойства адчай думкі Лірыка кахання вясна кахаць успамін адзінота памяць сон мара мары небыццё неспакой абыякавасць графаманія словы творчасць гісторыя прабачэнне дзяўчына блуканне разважанні пакуты душы мінулае крыўда дабро будучыня азеры Бог заблытанасць вера ў лепшае сумленне ратаванне пакуты існаваньне Бацькаўшчына героі жаданні запавет запал змаганне змаганьне каштоўнасці краіна край недзея парада парады патрыятызм прыгажосць прыроды прыгажосць восень сустрэча дом віншаванне чаканне пачуцці страта жанчына сцёб школа журба свята жанчынам духоўнасць сябры Чарнобыль радзіма Айчына дзецям пераклад грамадзянская лірыка малая радзіма
Сярэдняя: 4.1 (14 галасоў)

Ты квітней Беларусь , квітней наша зямля
Як квітнеюць лугі , хай квітнее душа.
Пазабыць за мяжой , не змаглі мы цябе
Ты адзіная ў нас і мы родныя ўсе.

Не зламілі цябе , не стапталі нагой
Супастаты сваей не дасталі рукой.
З вогнішч нашы бацькі прыняслі нам цябе
Ты адзіная ў нас і мы родныя ўсе.

Ты квітней , Беларусь і народ аб'яднай
І любоўю сваей сэрцы нашы кранай.
Да сябе пазаві ,мы ўсе дзеці твае
Ты адзіная ў нас і мы родныя ўсе.

Сцеражом ,беражом мы Радзіму сваю
Няхай песні гучаць у далёкім краю.
І па белай ляцяць хай буслы паласе
Ты адзіная ў нас і мы родныя ўсе.

Сваю Белую Русь праслаўляем ў вяках
І зямлю беражом , і трымаем ў руках.
Каб унукі змаглі бегчы там па расе
Ты адзіная ў нас і мы родныя ўсе.

07.02.2019 Лілія Воранава (Заяц)



Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

Ухапіўшы крыламі блакіту,
Прызямліўся срэбраны каўчэг.
Мы выходзім парамі па трапе.
Прамільгнулі радасныя твары.

Сёння мы вярнуліся з нябёсаў –
Не далі застацца там грахі.
Сцюардэса ў форменнай спадніцы
Аддае нас смогу і бетону.

Дзе натоўп імкнецца да падземкі,
Развітальны погляд падыму:
Ці паспелі помнікі з’явіцца
З мармуровых, пёрыстых аблокаў?



Сярэдняя: 3.2 (9 галасоў)

Быў апошні дзень снежня, кружыла завея,
Дзень вісеў нерухома, неўпрыкмет, як жыццё,
І глядзела зіма праз карункавы веер,
Асуджаючы час найвысокім суддзём.

А я слухаў яе дысанантныя ноты,
Храматычныя гамы без гармона ў крыві
І складаў свае думкі ў частоты цэйтнота,
Каб нанова пісаць унікальны клавір.

Узнялі тыя ноты, на крылах панеслі,
Тут я вочы заплюшчыў і адкрыўся душой,
Хоць я сам заставаўся, здаецца, на крэсле,
Але ж быў за далёкай, апошняй мяжой.

У вясёлкавых хвалях мяне прывіталі
На планеце без слёз і непазбытнай нуды,
Бессмяротнага раю лахву абяцалі,
Толькі б зрокся ад нашай Зямлі назаўжды.

Сустракала планета туманаў дажджамі,
У смугу апранала і калола імжой,
Катавала, пытала, якімі шляхамі
Наша сонца забраць, можа, я раскажу.

Адляцеў я за сферы бясконцага свету,
Там, дзе віскуцень з сілай не ўзнімае крыло,
Дзе не дзеюць, не значаць жыцця запаветы,
Дзе нічога, ніколі, нідзе не было.

І тады зразумеў: шчасцем нас не адораць,
Хто б да нас не імкнуўся праз жыцця карагод.
Ад тых мрояў дурных, ад пустых бутафорый
Днём апошнім я збег назаўжды ў Новы год…



Яшчэ не ацэнена

***
На вайне я ніколі не быў,
не насіў за плячмі аўтамат,
пад бранёй
не гарэў
і пад кулямі ў бой не хадзіў,
не страляў з мінамётаў
і зенітных гармат.
Я не быў партызанам,
не закладваў пад рэйкі траціл,
як мой бацька, малым
ад разрываў снарадаў не глух,
у шпіталях ад гною мне раны
без наркозу
не чысціў хірург.
У дзяцінстве, як маці,
тыфам я не хварэў,
ад варожых салдат
не хаваўся ў балоце ніколі,
не збіраў, каб пад’есці,
пупышак з разгалістых дрэў,
не шукаў мёрзлай бульбы
ў заснежаным полі.
Зноў цяпло напаўняе
бярозавым сокам ствалы,
на старое гняздо
ля бацькоўскае хаты
прыляцяць непазбежна
захоўнікі шчасця – буслы.
З фотаздымкаў пажоўклых,
ваенных
глядзяць на мяне юнакі,
усміхаюцца ветла дзяўчаты.
Нашы дзеці і ўнукі вітаюць вясну,
як віталі дзяды ў сорак пятым.
Што і як мне яшчэ напісаць пра вайну,
каб вавекі не ведаць праклятай?!



***


***


***


..


...


Н.