Не знаю, ці хмары развеюцца.
Шторм цягне з сабой цемру волакам,
Разбіўшы пасудзіну месяца
На рыфах грымотнага воблака.
Не знаю, ці я змагу выстаяць
Да золаку, штылю світальнага
І ці дабяруся да прыстані-
Свайго маяка ўратавальнага.
Хоць, можа, і на родным беразе
Сустрэнуць, забытага, каменем.
Я мушу вярнуцца хоць ветразем,
Хоць птушкай на крылах параненых.